Po pierwszej wojnie światowej, wraz z wojskiem generała Hallera, przybyła do naszego kraju amerykańska YMCA, której z racji jej troskliwej działalności nadano ciepło brzmiącą nazwę "Ciocia Imcia". Jej głównym celem było niesienie pomocy moralnej i materialnej; później akcja ta została rozszerzona o opiekę nad jeńcami wojennymi, repatriantami z Rosji, demobilizowanymi żołnierzami, niezamożnymi studentami, dziećmi i ludnością cywilną.
Z początkiem 1921 roku amerykańska YMCA uznając swoje zadanie za wypełnione, przystępuje do likwidacji działalności w niepodległej Polsce. Rodzi się wówczas myśl powołania stałej, polskiej organizacji społeczno-wychowawczej pod nazwą "Związek Młodzieży Chrześcijańskiej - Polska YMCA". Pierwsze Walne Zebranie Delegatów Polskiej YMCA odbyło się 8 grudnia 1923 roku i od tego momentu formalnie datuje się praca Związku.
Podstawą pracy wychowawczej stanowi "imciarski trójkąt" wyrażający harmonijny rozwój moralny, umysłowy i fizyczny jednostki, opierający się na zasadach etyki chrześcijańskiej.
W okresie międzywojennym Polska YMCA rośnie w siłę. Jej działalności towarzyszy społeczna aprobata, w dużych miastach powstają coraz to nowe Ogniska. Ze społecznych środków, z darowizn, rosną nowoczesne, stałe ośrodki pracy w Krakowie i Łodzi, następnie Ognisko Centralne w Warszawie, wreszcie ośrodek w Gdyni.
Specjalną pozycję w historii Polskiej YMCA stanowi akcja obozowa prowadzona zarówno latem, jak i zimą. Powstają stałe obozy - pierwszym był obóz "BESKID" koło Mszany Dolnej, uruchomiony już w 1925 roku, znany w Europie i Ameryce, gdyż powadzone w nim były turnusy dla młodzieży z zagranicy. W 1932 roku w Kurnędzu nad Pilicą koło Sulejowa powstaje drugi obóz, a w 1837 roku zbudowany został w Szwajcarii Kaszubskiej, w Wieżycy nad Jeziorem Ostrzyckim trzeci stały obóz Polskiej YMCA.
Związek, przykładając ogromną wagę do rozwijania poczucia społeczno-obywatelskiego, rozwoju kulturalnego, obowiązkowości i samokształcenia, swoją pracę wychowawczą w ogromnej części opiera na pracy młodzieży z młodzieżą, realizowanej przez liderów rekrutujących się spośród członków Związku.
Podczas drugiej wojny światowej, w okresie okupacji hitlerowskiej działalność YMCA była zakazana, jednak jej praca nie zamarła - powstaje "YMCA - Pomoc Jeńcom" prowadząca koordynowaną ze Szwajcarii akcję opieki nad jeńcami. Powstają ośrodki Polskiej YMCA na uchodźstwie: w Rumunii, we Francji, w Afryce, w obozach jenieckich, przy jednostkach Armii Polskiej i wreszcie Biuro Główne w Londynie.
Polska YMCA w kraju wznowiła działalność bezpośrednio po wojnie - pierwsze posiedzenie Rady Krajowej odbyło się w Krakowie już 9 kwietnia 1945 roku. Dzięki szerokiej pomocy ze strony światowej YMCA, możliwe stało się odtworzenie starych Ognisk i powołanie do życia nowych: w Jeleniej Górze, Szczecinie i Wrocławiu. Ówczesne dokonania YMCA w kraju wyniszczonym przez wojnę miały szczególne znaczenie. Opieką objęto bardzo wielu młodych ludzi umożliwiając im zajęcia w pracowniach, uprawianie sportu, wypoczynek wakacyjny, dożywianie.
Polska YMCA przechodziła różne koleje losu. W 1949 roku uznano ją za "narzędzie burżuazyjno-faszystowskiego wychowania, popierane przez zagranicznych mocodawców i sanacyjne czynniki rządzące" i zlikwidowano. Jednocześnie ówczesne władze rozdysponowały cały majątek Związku.
W 1990 roku, z chwilą wznowienia działalności Polskiej YMCA, wszystko było trzeba zaczynać od początku. Jedynym kapitałem byli ludzie - starzy imciarze pełni entuzjazmu i woli wskrzeszenia Związku. To między innymi dzięki nim pracuje dzisiaj 12 ognisk: Bydgoszcz, Częstochowa, Gdynia, Jelenia Góra, Kraków, Lublin, Łódź, Olsztyn, Szczytno, Warszawa, Wrocław i Zgorzelec. Liczba członków i uczestników przekracza już trzy tysiące. Prowadzona jest akcja odzyskiwania majątku "Polskiej YMCA".
« poprzednia | następna » |
---|